آدم هایی که ما را ترک می کنند سه دسته اند :
یک گروه آنهایی که بر می گردند
گرچه نه آنها دیگر همان آدم های سابق هستند و نه ما ...
گروه دوم کسانی هستند که هرگز بر نمی گردند
چه آنهایی که نمی خواهند ، چه آنهایی که نمی توانند ...
گروه آخر آنهایی هستند که باید دعا کنیم آنچنان پل های پشت سرشان را خراب کنند که اگر هم بخواهند ، نتوانند برگردند ...
خطرناک ترین گروه سومی ها هستند چون موقع رفتن طوری ما را می شکنند که ما تا مدت ها در کما می مانیم و خیلی دیر می فهمیم که برای چه آدم های بی ارزشی اشک ریختیم احساس گناه کردیم ، از خود گذشتگی کردیم و تا مرز نابودی ، زندگی را فدا کردیم ...
خیلی دیر می فهمیم ... خیلی دیر ... ولی یک روز می فهمیم ...
چیزی که هرگز نمی فهمیم این است که اصلا چه چیز این آدم ها را آنقدر دوست داشتیم ؟؟ روزی که آدم های بزرگتری با ارزش های والاتری وارد زندگی ما شدند آن روز قدر خودمان را بیشتر می دانیم ...
" نیکی فیروزکوهی "
04 دو حالت داره